13. Strach przed przyszłością, czyli żartów Freitaga ciąg dalszy.

*Andi*
Jak ona mogła mnie tak zostawić? Czemu ja ją zostawiłem samą pod tym sklepem?
-Młody, nie obwiniaj się. To nie twoja wina. -powiedział Severin obejmując mnie ramieniem.
-A jak nie to?- odepchnąłem go.
-To zawołam Richarda i zacznie opowiadać te swoje głupie kawały.
-To go wołaj. Mnie już wszystko mi już wszystko jedno.
-Z tobą serio jest źle.

*Miśka*
Dzwoniła do mnie Gośka po pierwszej w nocy! Ona jest normalna?! Oczywiście, że nie przecież to ona. Ale odebrałam dla świętego spokoju i to co mi powiedziała wbiło mnie w podłogę. I to bardzo mocno! Nie sądziłam, że to może się stać. Ale jednak się stało. Ale jak? Dlaczego? Na te pytanie tylko jedna osoba zna odpowiedź...

*Maciek* Jezu, kto to do mnie dzwoni? Odebrałem nawet nie patrząc kto to.
-Halo?
-Siemanko, tutaj Gosia. Gdzie jesteś?
-Pewnie cię zaskoczę, ale jestem w domu. W łóżku.
-Przepraszam, że cię obudziłam, ale to mega ważna sprawa.
-Domyślam się.
-Masz przyjechać do Miśki.
-Ale...
-Masz być u Miśki za 10 minut.
-Dobra. Dobra. Zaraz będę.
-Pa. Czekamy.

***
-I co zrobiłaś to?
-Tak. Zabiłam ją.
-W końcu?! Wiesz ile ja na to czekałem?
-A dlaczego miałam to zrobić?
-Nie twój interes i się tym nie interesuj, bo źle się to dla ciebie skończy.
-Tak jest panie  Schulz.

*Gosia*
Nie wierzę w to co się stało. Ta Greta to jest bezmyślną świnią! Jak ona tak mogła? Jak tak można? Niech ja ją dorwę tylko...

-O czym Małgorzato tak namiętnie myślisz.-Biegun sprowadził mnie na ziemię. Ale chwila! Co on tutaj robi?!

-Na pewno nie o tobie Biegun. A co ty tutaj tak właściwie robisz, bo nie przypominam sobie, żeby cię tutaj zapraszała.

-Ty mówisz serio?

-Tak. Nie mam bladego pojęcia co ty tutaj robisz.

-Jest u ciebie od dwunastej. Dzisiaj. Oglądaliśmy filmy. Pamiętasz?

-A faktycznie Krzysiu. Przepraszam. Zapomniałam.

-Aha. Fajnie. Nie ma to jak zapomnieć o mnie?

-Nie wiem. Ale teraz do rzeczy. Zebraliśmy się w tu, aby...

 *kilka godzin później*

*Gdzieś gdzie jest kadra Niemieckich skoczków*

 -Richi ja błagam weź ty stąd wyjdź i nie wracaj. Nie widzisz, że to tylko mu szkodzi?

-A może on uważa inaczej panie Severinie "Nie odzywaj się do mnie, bo jestem najlepszy"Freund?

-Młody jak uważasz?

-Masz rację.

-Ha! Słyszałeś Freund? Cześć!

-Ale ja Richard ma rację to mi pomaga.

-I co kto jest lepszy?

-Bądź cicho!

*Gosia*

-Nie wiem co to za idiota  wymyślił, żeby jechać do Berlina? Samochodem! Wszystko mnie boli! 

-To ty wymyśliłaś geniuszu.

-Jak to ja? Maciej ty mi tu nie kłam! A faktycznie. To ja. Zapominam dziś o wszystkim.

-I o mnie też.

-Cicho siedź tam Biegun! Nie pozwoliłam ci dojść do głosu!

-Zapominasz o mnie. Nie pozwalasz mi się odzywać. Czy ja mogę coś przy tobie robić?

-Oddychać.

-Dziękuję królowo!

-Nie ma za co. Dobranoc wszystkim. Idę spać. Adios!

*2 godziny później*

-Niech mi ktoś do jasnej anielki wyjaśni co tutaj jest grane.

-Miśka, nikt tego nie wie.

-Nawet ty?

-Tak. Nawet ja.

-Ale jak to możliwe, że ty jeszcze żyjesz?

-Nie wiem Misia. Nie wiem...

                              

                                    *******************************************

Greta jednak żyje!

Zmartwychwstała lub...Wellinger nie potrafi sprawdzać pulsu...

Ale to na inną okazję.

Przepraszam, że tak późno. Nie mam nic na swoją obronę. Jedynie lenistwo...

A teraz te gorsze wieści...

Do końca pozostał jeszcze jeden rozdział plus epilog.

Ale jak to się skończy startuję z nowym blogiem, ale to już pewnie po wakacjach lub w ich trakcie.

Pozdrawiam 

GosiaczeK